Van Cusco naar Puno naar Bolivia!

Dit kan je zomaar overkomen..:
Je wordt wakker in je leuke hostal in Puno -een stadje aan de Peruvian grens van Lake Titicaca- en bent blij dat je die ene vervelde reisgenoot die je maar niet kwijt kon raken toch kwijt bent. Je eet een lekker ontbijtje onder het genot van panfluitversies van Claptons ¨Tears in Heaven¨ en McCartney´s ¨Yesterday¨. Je wordt bij je hostal opgehaald door je gids en groep -bestaande uit zwijgende maar glimlachende Koreanen en overjarige Europeanen- waar je een tweedaagse eilandentour over het meer mee gaat maken. Eerst doe je de befaamde drijvende eilanden (50% natuurlijk en 50% gestampt riet, vastgelegd door een anker) aan en breekt hier fijn je hoofd over. Je gids vertelt een leuk verhaaltje en de drijvende bewoners lachen je toe, al is het maar om je geld. In een rietenboot doe je nog een eiland aan en moet geld voor het ritje lenen van je groepsgenoten omdat je je geld oepsie in de andere boot hebt laten liggen. Je verheugt je over de menslievendheid van je groepsgenoten. Een prachtige twee uur varen later kom je aan op het eiland waar je de nacht door zult brengen. Je wordt opgepikt door je écht Peruaanse gastgezin en krijgt een eenvoudige maar verbazend lekkere lunch voorgezet. Vervolgens vergezelt iemand je naar het voetbalveld uphill, waar enkele mannen uit je groep de locals op hun donder geven -hoewel jij natuurlijk voor de locals was-. Met de meeractieveren van de groep maak je nog een lekkere wandeling de berg op en kijk je je ogen uit op het hemelse uitzicht en de zoveelste tempel, bibberend van de kou. Ja, het is er flink koud maar je gastgezinnetje heeft voor meer dan genoeg dekens op je bed gezorgd en je slaapt dan ook zacht. Maar niet voordat je de avond, opgedost door je familie als een peruaanse pop, dansend in de lokale discotheek hebt doorgebracht. Je eindigt de avond met een armverscheurende rondedans rond een kampvuur, dit alles begeleid door de lokale band (ja, panfluit). Als je wakker wordt miezert het, wat wel past bij het afscheid van je familietje, vooral van het jongste zoontje. Je voegt je weer bij je groepsgenoten en bent enthousiast over de ervaring. Op een volgend eiland maak je weer een heerlijke wandeling en krijg je uitleg van je hevig enthousiaste gids over de speciale kledingtradities van het eiland. Op de terugreis (twee uur, 45 minuten en 30 seconden) lees je je spiritueel getinte of vrouwelijkdramatisch getinte boek uit en geniet je van de zon.
Dit kan je zomaar overkomen...

ZOOO, ik (anne) verveelde me even dus verontschuldigt u (ik heb genoeg van het ge-je) mij voor het bovenstaande, ook al bevat het zeker waardevolle informatie. Ik zal zo zien of ik u een visuele ondersteuning kan geven maar u weet het maar nooit met deze boliviaanse technologie! Ja, u leest het goed, we zitten in Bolivia, een een stadje genaamd Copacabana. U snapt dat we het liedje ¨Her name was looola, she was a show giiirl lala copacabana¨ niet meer uit ons hoofd krijgen. Bolivia lacht ons tot nu toe zonnig toe: we hadden gelukkig geen visa nodig (wat in de lonely planet stond), waar we ook al op gegokt hadden maar het was toch even nagelbijten bij de douane.. en alles is heeeel goedkoop. We zitten nu wel zonder guidebook wat wel voor hilarische tafarelen zorgt; we slapen voor ongeveer 1 euri in een hostal van een schattige boliviaanse familie, het is te skraal voor woorden. Zo maak je, sorry maakt u, nog eens wat mee of niet dan?! Morgen doen we nog een eilandentour, verslaafd als we zijn, en gaan daarna door naar La Paz. We hebben een redelijk plan voor Bolivia en denken over hooguit 3 weken via Chile terug te keren naar ons geliefde Peru. Peru is echter ietwat minder geliefd bij de Peruanen op het moment, de noodtoestand is er afgekondigd.. Gaat gelukkig alleen om demonstraties en de president, wij zullen geen problemen ondervinden, beloofd. Lieve vrienden, volgend bericht kunt u spoedig verwachten!
Veel liefs van Anne en Afke.